Biliyorum bana şimdi ne söyleyeceğini
Söyleme!
Karanlık gök ve yüzyıllık ağaçlar
Şahit hissettiklerimize.
Bu gece, bu gece...
Söyleme işte, bu gece kötü bir gece.
Hiç konuşmak istemiyorum
Dokunmaktan başka saçlarına
Dilim hançere saplanmış
Cevap veremem bu gece.
Biliyorum zor geliyor beyne anlamak
O yüzden bu gece söyleme
Bu gece ölüm geçti bu kentten
Hemde az önce!
Duydunuz mu?
Oturuyordu bir şair
Sönmeye yakın bir mum ile
Sessizce dokundu kelimeler ölüme
Bir A, bir damla gözyaşı, bir kapı sesi kadar
Hızlı söndü mum ışığı
Herşey bir anda karardı.
Kurumuş toprak kadar susamıştım. Bir çocuğa sarılıp ağlamak ruhumun cehennemindeki çiçeğini sulayabilirdi . Belki. Öyle ki yalnızlığıma şahit gecenin içinde, kendimi avuttuğum kumarhaneler, kadınlar, alkol ve gece sigaraları bir iğne ağırlığında göbeğime batıyordu. Ve tesellisi yoktu artık hiçbir şeyin. Şikayet dahi edemiyordum insanları. Suyun varlığını göremiyordum çünkü çok duruydu. Beyaz, kendini yolun diğer yakasına atarak bulandırmıştı. Plajın ince kumuna gömüle gömüle denize ilerledim, tüm kıyafetlerimle. Ayakkabımın içi su dolmuştu ve soğuk su çiviler çakıyordu bedenime. Tükeniyordum iyiden iyiye. Denizin içine dalıp nefesimi tuttum, 20 30 saniyeyi geçmemişti. Boğulmaktan değilde suda nefes alamayacağımı anlayınca fırlattım vücudumu havaya ve doğan güneşe donup, kocaman açtım kollarimı. Dondum, dondum kuyruğunu yakalamaya çalışan aptal kedi gibi, iki kolum iki uçta. Doğan bir bebek çığlığında ağlamaya başladım. Tutamıyordum kendimi zaten tutmakta istemiyordum. Varlığıma ağladım. Soyunmaya başladım çırılçıplak kalana kadar, o ıslak kıyafetlerim ve içi deniz suyu dolmuş ayakkabılarım ruhumun ağırlığı gibiydi. Soğuğu, suyu, rüzgarı denizin ayak parmak aralarıma giren ince ama yumuşak kumunu iyice hissettim ve demlenmeye baslayan güneşe kollarımı uzattım. Martıların sesi yankılanıyordu gök yüzünde oysa ben kuzgun gelir sanmıştım. Ölümü kucaklamaya razıydım o ise yaşamamı istiyordu acılarım için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder