her şeyin farkında olmak deli ediyor beni !

yüzümde ki tabut

Yalnızlığından yorulmuş bir kadındı sadece. Her gece arkadaşlarıyla buluşuyor. Her gece en çok o konuşuyordu. Her gece en çok o yalnızdı. Her gece en çok o susuyordu. Monoton yaşamında oldukça canlıydı en az kafesteki kuş kadar. Yüzme dersleri alıyor, üniversite de tüm derslere giriyor, kalan zamanında çocuk bakıcılığı ve Fransızca dersleri veriyordu. Her gece mutlaka çıkıyordu aksatmadan haftanın her soğuk gecesinde sıcak evini ardında bırakıyordu. Sadece yalnızlığını değil, kapısının önüne beşik kurmuş mutsuzluğunu, tatminsiz ruhunun boşluğunu, öldürdüğü sinekleri, kirlettiği beyaz duvarlarını, hep yalnız kalmış çift kişilik yatağını, mutlu sonla biten romanlarını, umudunu kestiği solmuş çiçeğini, sert albümlerin olduğu cd koleksiyonunu ve dolabından eksik etmediği biralarını. Yanında kendini de beraberinde tükettiği sigarasından başka kendisinin bile bazen tanıyamadığı bir başka kendisini alıp çıkıyordu öylece. Alkol kadar soğuk, alkol kadar sıcak, duman kadar var ile yok arasında. Masum biri miydi? Geçmişe mi yoksa geleceğe mi takıldığını kendisi de bilmiyordu. O kadar çok bilmiyordu ki, kendinden şüpheleniyordu. Aynaya bakarken bir anda kaybolduğunu hissediyordu. O narin vücudu sert bakışlarının karşısında büzüşüyordu. Bir kaplumbağanın başına dönüşüyordu; ince, uzun, derin çizgilere gömülmüş derisinin içine aynanın penceresinden düşmüş gibi kendi labirentinde yolunu bulmaya çalışıyordu. Nereden nasıl geldiğini tam kestiremiyordu ama nasıl hangi yöne gideceğini de bilmiyordu, öylece ilerliyordu işte, evinin kapısına astığı Siktir Git yazısı kadar amansızca ama düşüncelerde boğularak çıkıyormuş gibi evinden ve öylece ilerliyordu yüzünün labirentinde. Seçtiği hiç bir yol istedi yol olmuyor, seçmediği tüm yollardan pişmanlık duymuyordu. Şehirleri devirmiş gibi, ülkeler boyu yorulmuş gibi en son bir bar masasında uykulu bir şekilde uyanıyor, tanımadığı bir adam tarafından tuvalete götürülüyor ve tecavüze uğruyordu. Mutsuz olmuyordu, mutlu da! Ama gözlerinden anlaşılıyordu soğukluk, vücudunu zaten unutmuş bir kadın en iyi intikamı almasını da en iyi şekilde biliyordu. Cebinden bir iğne çıkartıp adamın göğüs kafesine batırıp unutulması güç bir anı bırakıyordu tuvaletten çıkmadan önce adamın gözlerine baktığında. Üzerinde ki kanlar bir yaz gününü hatırlatıyordu ona henüz dokuz yaşındaydı. Gelinciklerin bolca olduğu yemyeşil bir ova da koşuyordu. Tek hatırladığı buydu. Bazen kendi yüzüne gömüldüğü yüzünde dev çamur gibi kedi leşi gibi kokan kütlelere rastlıyordu bazense üzerine doğru gelen dev bir damla, tadı tuzlu olanından. Hızlı adımlarla koşmaya başlıyordu, ağlamıyordu biriktiriyordu. Ama hep geç kaldığı hayatta hâla koşuyordu geç kalmışlara yetişemiyordu. Geçen ömründe hatırladığı sadece hüzünlü bir müzikti. Solmuştu yüzü hiç gülmüyordu. Tanrım! Gülmeyen bir kadın daha dünyaya gelmişti. Yüzünde keşfettiği uzun ormanda bir tabut yaptı içine geçmişini koydu. Ve ömrü boyunca çekmeye karar vermiş gibi inançla sürükledi peşinden. Ne kendini kandıracak gücü, ne bürünecek yüzleri kalmıştı, hepsi tabutun içinde, hepsi peşinden yüzünün en derin yerlerine gizlenmiş sinekler gibi yapışmıştı kanını emmeye. Ne yağmur duruyordu saçlarında ne de rüzgar, ölümü arzulayan ruhundan başka. Savrulan saçları kirli bir yükten başka bir şey değildi. Batmış bir gemiye sığınmak ya da Alaska’da bir karavan da ölmek ile peşinde taşıdığı tabut ile uçurumdan atlamak arasında bir fark yoktu. Çünkü kendi yüzünde kendi yüzlerinden başka kimse kalmamıştı. Bir tabutun ve bir kadının kendi yüzünden başka sığınabileceği başka bir yer yoktu. Ne bir erkek kalmıştı ne de başka bir kadın. O tanrıların hafızasını silmeyi unuttuğu bir kadındı. O en ölü canlıydı ölümünün peşinden koşan ve kendini kandırmış ve artık yeteri kadar yaşlanmış bir kadındı. Ölmeliydi.

Yatağımda uzanmış, ışıkları kapatmış, sessizliği kulaklarıma hapsetmişken. Hayal dünyamda kaybolmaya başladım ve bir anda seni hatırladım yine. Seni hayal ettim. Öylece kontrolsüz, spontane bir şekilde. Ve yazmak istedim. Neden? Bilmiyorum. Yazarken de neden yazdığımı bilmeyecek kadar salt duygularım. Duygularım. Onlar. Duygularımın sana bağlı kalmasını isterdim. Uzaklık kendini de böylece hissettirmiş oldu. Kaybediyorum seni, içimde biriktirdiğim senleri. Başka kadınların saçlarını izliyorum, önümde öylece yürüyen. Başka kadınların gözlerini sevmeye başlıyorum benden bihaber yaşayan. Senin gözlerinden uzak. Bir kış günü giydiğim kazak ısıtmıyor ruhumu. Çıplak vücutların içinde çırpınan ruhlar çırılçıplak kafeslerinde. Azıcık göremiyorum. Kendi evimde kendimle yüzleşemeyecek kadar yalnızım. Her şey yeniden başlamak içindi. Ama ben yeniden kayboluyorum. Zayıfladım, sigarayı artık daha samimi buluyorum. Mutluluğun kaybolmasını kabul ediyorum. Uğrunda bilmediğim hazların peşinde sürüklenirken. Gece, seni mutlu edecek kadar serindir. Beni ise kendi yolculuğuma sürüklüyor. Sonuna, gecenin sonuna. Artık ulaşmaya daha da yakın hissettiğim sonsuzluğa. Çünkü berraklaşacak yakında her şeyim. Tüm bunları yaşarken. Seninle geçirdiğim zamanları hatırlıyorum. Yasemin çiçeklerinin kokusunu, denizin varlığını hissetmek bile hatıralarıma yolculuk yapmamı sağlıyor. Mavi. Mavi. Vitrinde ki vazoda duran çiçekler. Yaz havasında giyindiğin mavi elbiseli halini hayal ediyorum. Yeni yaşanmışlık kuruyorum. Henüz o kadar hasta değilim merak etme. Sadece, duygularımın senden uzaklaştığını hissediyorum. Kendime acıyorum. Ama şu an beraber yürüyor olsak bir yerlerde. Sesin hatırlatacaktır gerçekleri. Çünkü özelsin benim için. Ve paylaştıklarımız çok değerli, kaybetmek istemeyeceğim kadar çok. Neredeyse üç aydan fazla oldu. Belkide yakında orada olacağım için heyecanımdan yazıyorum. Bilmiyorum inan. Senden hiçbir şey beklemeden yaşıyorum bunları. Sadece seninle bunları konuşmak bile iyi geliyor bana. Yetiyor da. Ama özlüyorum, çok da özledim. En çok geleceğimi özledim. Senin de bir yerlerde hâlâ var olduğun.