Uyuyamıyorum çoğu gecelerde ne zamanı kavrayabiliyorum ne ya yaşadığımı Bir filme bakıyorum, sadece bakıyorum. Bir sigara yakıyorum sonra bir müzik sonra bir sigara daha. Bir bira açıyorum ya da bir şarap pek fark etmiyor. Eski bir dosta yazıyorum facebooktan. Bir kaç cümleden öteye geçmiyor konuştuklarımız. Sonra tekrar bir sigara daha yakıyorum. Kitap okumak dahi gelmiyor içimden. Uyku öylesine uzak ki gecelerimde eşlik edecek bir kadın dahi yok. Bir kadınım var aslında ama yine de yalnız kalmayı tercih ediyorum. Yağmur damlalarını duyuyorum pencereme vuran ve çıkardığım sigara dumanlarından başka gerçek hiç bir ses yok. Bir sivrisinek sesi duysam. Cinayetini işlemek işlemek için can atıyorum ufakcık evimin içinde onun peşine düşüyorum. Taki onu kenarı sıkıştırıp duvarda kanını akıtana kadar. İştahla kovalıyorum. Sonra yine aynı sessizlik saldırıyor ruhuma. Ve bir sigara daha yakıyorum. Çoğu geceleri düşünerek öldürüyorum. İnsanları küçümseyerek, kendimi yüceltiyorum. İntikam almak isteyen bir çocuk gibi sonunda ağlamanın eşiğine gözlerimi gözlerimi bırakıyorum. O an öldürdüğüm sivrisineğin duvardaki kanına sarılmak istiyorum. Keşke tüm kanımı emebilseydi diye üzülerek bir siğara daha yakıyorum.