ACI

bir park neşeli çocuklarla dolu
oynuyoruz, koşuşturuyoruz
neşeli sesler ve gülen yüzler
biliyorum bitecek bugünde
gidecek hepsi,
yine basit salıncak
boş kaydıraklar
ve yalnızlığım
GİDEMEZSİNİZ!
ben sizi daha yeni buldum,diyemezsiniz.
aileniz ve siz ne mutlu ve güzel
babanın omuzlarından gökyüzüne
annenin ellerinden kucağına
gidemezsiniz!
gidemezsiniz!
ben hiç bulamadım
ben hiç kuramadım bir bağ
gitmeyin!
bırakmayın beni derim
evet derim!
her çocuğun arkasından, korkarım
parkta yalnız kalmaktan
acıtır sallanmak
sevmedim de hiç, midem bulanırdı
ama unutamıyorum kulağımdaki o sesleri.
hüzün,keder ve bir karınca
bile yalnız kalmazken
ben
ben
ben
buruşur dudaklarım
çöker gözlerim 
boş bir karanlıkta düşerim her rüyamda
kaydıraktan kayarken bir anne 
kucağı yerine bir kara deliğe
salıncakta sallanırken bir girdap çeker beni içine
inkar etme arzusu büyür içimde
kabullenmem bende kafesi
acımaz canım,
kırılmaz kalbim
yanmaz ellerim
ve titremez dudaklarım konuşurken
hissetmem ışığı
bozmam istifimi suratıma gelen yumrukta
kanayınca dizim yada öperken bir kızı
hayaller kurmam artık
BEN öldürdüm tüm çocuk masallarındaki kahramanları
ben ağlıyordum hıçkırıklara
ben ağladım sessizce
ben sustum en son
ruhsuz bedenim: ruhsuz bir yaratığım artık!